Sharing is caring (een kerstverhaaltje)

‘De hond van Sara moet morgen naar het asiel.’

Mijn dochter zit met haar armen om me heen geslagen achterop de Felyx. Ik breng haar naar hockey. Ze heeft zaaltraining in Loosduinen, dat is de andere kant van de stad. Buienradar zegt dat er sneeuw komt.

‘Heeft ze dat verteld?’

‘Ja, in de pauze. Ze keek de hele ochtend al verdrietig en toen vroeg ik wat er was en toen heeft ze het verteld. Ze gaan op vakantie en Momo mag niet mee.’

Ik stop bij een rood verkeerslicht, leg mijn hand op die van haar en knijp er zachtjes in. ‘Jeetje, waar gaan ze dan naartoe?’

‘Australië geloof ik. Haar neefjes wonen daar. Ze gaan drie weken.

Waarom mogen wij eigenlijk geen hond?’

Het licht springt op groen, de Felyx zoemt de Scheveningse weg over.

‘Omdat mama en ik werken en jullie naar school gaan. Die hond zou de hele dag alleen zijn. Dat is toch niet leuk?’

‘Ja maar nu werken jullie thuis en jullie gaan iedere dag wandelen. Perfect voor een hond pap, please.’

‘Eigenlijk zouden er deelhonden moeten zijn. Net als deelauto’s, deelscooters en deelfietsen.’

‘Kom op, pap, nu niet weer over fietsen beginnen.’

Ik glimlach. ‘Nee, serieus, Eef, net als deze deelscooter. Vorige week heb ik in Rotterdam op een Donkey gereden. Je hebt ook de HTM fiets. En zijn zelfs elektrische deelbakfietsen van Cargoroo. Reserveren met een app, elektronisch slot. Dat zou je ook met honden kunnen doen.’

‘Maar dat is toch zielig, pap. Je kunt een hond toch niet in een hok laten zitten totdat iemand ‘m op komt halen met zo’n app.’

‘Dat is waar.’ Ik probeer sneeuw van mijn brillenglazen te vegen met een hand aan het stuur.

‘-‘

‘Maar papa.’

‘Ja, mop.’

‘Als wíj nou eens op die hond van Sara gaan passen in de kerstvakantie?’

‘Tja, dat zou eigenlijk best kunnen.’

‘Yes. Oh dank je pap. Ik stuur Sara meteen een appje. Even mijn deelhond reserveren.’